فیلیپ اپلوا از مشهورترین دیزاینرهای گرافیک فرانسه، از دانشکدۀ هنرهای کاربردی و دانشکدۀ هنرهای تزیینی پاریس فارغ‌التحصیل شده است. در اوایل دهۀ ۱۹۸۰ چند سالی در توتال دیزاین آمستردام کارآموزی کرد تا این‌که در سال ۱۹۸۵ در موزۀ اورسی پاریس به عنوان دیزاینر گرافیک استخدام شد. چند سال بعدتر به لس‌آنجلس رفت تا با آپریل گریمن کار کند، که بهانه‌ای شد تا آشفتگی پست‌مدرنیست‌ها را از نزدیک لمس کند. در سال ۱۹۹۳ اقامت آکادمی فرانسوی ویلا مدیچی رم را بدست آورد؛ جایی که اپلوا وقتش را صرف دیزاینِ چندین تایپ‌فرم تجربی کرد و به خاطر آن مدال طلای تی‌دی‌سی (باشگاه مدیران تایپ) توکیو را کسب کرد...

•••

ورنر یکر از سال 1965 در لوزان ساکن است و در سال 1972 استودیوی شخصی خود را در همین شهر به راه انداخت. یکر در سال 1983 شرکت دیزاین چند رشته‌ای «آتلیه دو نورد» (Les Ateliers du Nord) را بنیان گذاشت که بر روی دیزاین پوستر و کتاب فعال است. او طی این سال‌ها با مشتریان مهمی همچون موزۀ الیزه، ارکستر مجلسی ژنو، بنیاد عکاسی سوئیس، انتشارات فایدون پرس، تئاتر ویدی و آژانس مگنوم همکاری داشته. در سال 1999 نیز مدیر هنری بخش ارتباطات شهر وایمار ــ پایتخت فرهنگی اروپا ــ بوده است. ...

•••

  گفت‌وگو با هلموت اشمیت / وب‌سایت designculture / دسامبر 2013   فرلاخ، اتریش ۱۹۴۲ - اوزاکا، ژاپن ۲۰۱۸   هلموت اشمیت یکی از مهم‌ترین تایپوگرافرهای جهان بود. در اتریش به دنیا آمد و در کودکی به همراه خانواده‌اش به آلمان مهاجرت کرد. در جوانی شاگرد حروفچین چاپخانه بود. در دهۀ ۱۹۶۰ به مدرسۀ دیزاین بازل (AGS) رفت و زیر نظر اساتیدی چون امیل رودر، کورت هاوِرت و روبرت بوشلر …

•••

کنیا هارا از جذاب‌ترین و تحسین‌شده‌ترین دیزاینرهای ژاپنی است. او در سال ۱۹۸۳ در رشته دیزاین از دانشگاه هنر موساشینو فارغ‌التحصیل شد و بلافاصله به شرکت ان‌دی‌سی (مرکز دیزاین نیپون) پیوست. در سال ۱۹۹۲ «انستیتو دیزاین هارا» را راه اندازی کرد که بر روی تمام اشکال دیزاین از تبلیغات تا برندینگ، دیزاین نمایشگاه، تابلوها، بسته‌بندی، محصول و کتاب کار می‌کند. در دیزاین او ماهیت محصول به صورت مینیمالیستی و با المان‌های اساسی نمایش داده می‌شود: هارا معنای عمیق هر حقیقت را به صورت سمبلیک نشان می‌دهد که ریشه در فرهنگ سنتی ژاپن دارند. 

•••

یک روز برای تحویل چند طرح که کشیده بودم به گراور‌سازی آقای رشیدیه رفته بودم. آن روز آقایان ناصری و عبدی مؤسسان حروف‌ریزی زر که قبلا هم مدیران کارخانۀ کریم آزادی بودند، به آنجا آمده بودند و داشتند صحبت می‌کردند می‌گفتند ما همه‌جا مراجعه کرده‌ایم که برایمان خط مناسبی برای حروف‌ریزی بنویسند ولی موفق نشده‌ایم (حتی پیش آقای غروی که از معروف‌ترین عربی نویسان ایران بود هم رفته بودند.) آقای رشیدیه به آنان گفتند که به ایشان (یعنی به من) کار بدهند. آن موقع من حدود بیست، بیست‌و‌دو ساله بودم. آن‌ها ابتدا با لبخندی _شاید حاکی از تمسخر_ با من برخورد کردند. اما آقای رشیدیه با اطمینان به آن‌ها گفت ایشان را...

•••