فشن‌شهر/ نوشتۀ دِینا توماس / برند آلاباما چنن
چَنِن و تیم سی‌نفره‌اش، در کارگاه، برندِ آلاباما چَنِن را اداره می‌کنند که برندِ لباس زنانه است و به طور خاص روی لباس‌های نخی اُرگانیک و خیاطی هوشمند کار می‌کنند. همۀ محصولات این برند در همین منطقه تولید می‌شوند. سبک کار او به عنوان فشنِ آهسته شناخته می‌شود: جنبشی که در میان فعالان صنعت فشن، دیزاینرها، بازرگانان و تولیدکنندگان در سراسر جهان رو به گسترش است و در مقابل فشنِ سریع و روند جهانی‌شدن، تا حدّ زیادی، سرعت و بلندپروازیِ مالی خود را کم کرده و بیشتر بر تولید محصولاتی تمرکز دارد که ارزش ذاتی بیشتری دارند، و مراقب تجربۀ مشتری و در پی کاهش تأثیرات زیست‌محیطی است. رشد آرام چنین جنبشی به این دلیل است که می‌خواهند کیفیت زندگی خانوادۀ خود و کارکنان‌شان بهبود یابد. چَنِن همچنین در کنار کارگاه، مدرسۀ مِیکینگ را افتتاح کرده که با برنامه‌ای معاضدتی آموزش خیاطی می‌دهد و کتاب‌هایی هم دربارۀ سوزن‌دوزی منتشر کرده است. چَنِن می‌گوید: «دانشجویانی که از دانشکده‌های دیزاین پیش ما می آیند فقط بلدند نقاشی بکشند و نقاشی‌های‌شان را برای جایی بفرستند و در نهایت لباس تمام‌شده تحویل بگیرند. آن‌ها درک درستی از اینکه لباس چگونه درست می‌شود ندارند. تا حدّ زیادی شناخت انتقادی [در باب دیزاین] از دست رفته است.» چَنِن تمام سعی خود را می‌کند تا از مشکلات نیروی کار که مدت‌هاست صنعت پوشاک جنوب را درگیر خود کرده، جلوگیری کند. او می‌گوید: «خیلی‌ها از من می پرسند: "از کجا می‌دانی، کسانی‌که با آن‌ها کار می‌کنی از کودکان برای کار استفاده نمی‌کنند؟" من پاسخ می‌دهم: "خُب، ما شانزده سال است که خانم بتی را می‌شناسیم. او هشتادوشش‌ساله است و فقط یک کار خاص انجام می‌دهد. درکارگاه خود از هیچ کودکی برای قلاب‌بافی استفاده نمی‌کند." به همین دلیل است که ما قانونی داریم که خیاطان قراردادیِ ما باید در فاصلۀ یک ساعت و نیمی از ما زندگی کنند. باید خودشان کار را از ما تحویل بگیرند و به ما تحویل دهند. اگر کسی هفته‌ای پنجاه کیت از ما تحویل بگیرد، نشانۀ این است که خودش کار را انجام نمی‌دهد. ارتباط ما با خیاطان بیشتر رابطه‌ای نزدیک و شخصی است و همۀ آن‌ها زن هستند.» پرسیدم: «همه زن هستند؟» جواب داد: «همه زن هستند.»
