بر مهراب تو، بُزِ سپید من

برخی شمار الهه‌گان هنر را نُه می‌دانند، پیداست که چه اندک‌اند!
 زین پس شمارشان را ده بدان! و دهمینشان سافو است. افلا‌طون‌
«سافو» یا «ساپفو» یکی از قدیمی‌ترین زنان شاعر یونان باستان است که او را اصطلاحاً شاعرهٔ عشق می‌دانند. نه از تولد او اطلاع دقیقی در دست داریم نه از مرگ‌اش. گفته‌ها و نوشته‌های مورخان عهد باستان در مورد او با هم تفاوت زیادی دارند. برخی معتقدند در سال ۶۱۲ قبل از میلاد متولد شده، در هفده سالگی سرودن شعر را آغاز کرده، در ۲۱ سالگی تبعید شده و ۵۵ سال عمر کرده و عاقبت در سال ۵۵۷ ق. م خود را سر به نیست کرده یا درگذشته است.
 همهٔ آن‌چه از وی می‌دانیم، چه واقعیت و چه افسانه‌هایی که پیرامون نام او شکل‌گرفته، از پاره پاپیروس‌های بازمانده ازدوران باستان و نیز گفتار و اشاراتی است که از شاعران و متفکران هم‌عصر یا پس از او به ما رسیده است. از قدیمی‌ترین متونی که از وی در آن نام برده شده، مجموعه آثار افلاطون است.
 پژوهش‌گران بر این باورند که آن‌چه از سافو در دسترس ماست حدود هفت درصد کل شعرهای وی، از میان نُه مجموعهٔ شعر او، در قالب‌های سافویی، با مضامین ترانه‌های عروسی، عاشقانه، سرودهایی در ستایش خدایان است. بی‌شک عمده شهرت وی در دوران باستان، بیان روشن، زبان شفاف و نیرومند او بوده‌است و همین اندک باقی‌مانده از شعر سافو هم شعری طبیعت گرا، تغزلی، زلال و شفاف‌است.