فاجعه

ساموئل بکت با (در انتظار گودو) منادی انتظار مدام بشر شد و شخصیت‌های زوجی‌اش در این نمایشنامه، به الگویی در اکثر نمایشنامه‌های بعدی اوتبدیل شدند. شخصیت‌هایی که در برزخ زندگی خویش انتظار می‌کشند. شخصیت‌های آثار بکت ـ به خصوص آثار نمایشی ـ که در واقع کاریکاتورهایی از انسان مدرن هستند، هرگز نمی‌توانند تصمیمی مفید یا حتی قانع کننده اتخاذ کنند و یا دست به عملی سودمند و منطقی بزنند. آنان حتی نمی‌توانند آرزوهای مایوسانهٔ خود را با یکدیگر در میان بگذارند و اگر هم این کار را، تفاوت‌ها و تمایزهای بینشان آنقدر زیاد است که از این موضوع حاصلی عایدشان نمی‌شود. در نمایشنامه‌های کوتاه بکت، زبان شاعرانهٔ او و فضای تیره و خواب گونهٔ این آثار به نحوی است که می‌توان هر یک از آن‌ها را همچون شعری نمایشی تلقی کرد.